سلام اول
یه سلام به خدای نازنینم که دوس دارم از ته دلم داد بزنم و صداش کنم، یه سلام به حضرت مهدی که دوس دارم منت بذارن اجازه بدن برای ظهورشون دعا کنم.
من یه منتظر کوچولوام. البته اگه بشه با این همه گناه بزرگ و کوچیک اسم خودمو منتظر بذارم. ولی من پروتر از این حرفام!!
از اونجایی که خیلی تنهام و جز خدا و ائمه کسی رو ندارم تصمیم گرفتم حرف دلمو یه جایی ثبت کنم. رو کاغذ و دفترچه و ... که نمیشه. همش استرس اینو داری کسی نبینه. به نظرم رسید وبلاگ بسازم.که وبلاگم شد این.
هرموقع دلم گرفت میام اینجا و با خدای خودم حرف میزنم.
تو این دنیا هیچکس ارزش نداره حرف دلتو بهش بزنی و تنهاییتو باهاش پر کنی مگه خدا و ائمه اطهار.
اینو مطمئنم. چون قبلنا یه نفر، یه انسان، نه، یه فرشته بود واسه من، شده بود مونس تنهایی من. ولی نه، اشتباه کرده بودم.
از وقتی با اون بودم از خدا دور شدم، دل آقام امام زمانمو شکوندم، خیلی زیاد. زندگیم داشت خراب میشد.
حدود 2 سال دور از خدا و عشق به خدا و اوصیای خدا خیلییییییییییییییییییییی زیاده. هر کسی نمیتونه بفهمه من چی میگم.
اگه منه تازه واردو به عنوان یه دوست قبول دارین پیشنهاد میکنم هیچ وقت اجازه ندین یه انسان(هرچند مثل فرشته ها پاک باشه)وارد حریم دلتون شه. چون دل فقط فقط فقط باید باید باید مال خدا باشه.(اینو اون یادم داد. گفتم که مثل فرشته ها بود!)

خلاصه میخوام مزاحم شم.
در کنار حرفهای تنهایی چیزای دیگه هم مینویسم.
فعلا خدا حافظ و نگهدارتون  باشه.
دوست دارم خدااااااااااااااااااااا